0601 100 100 - Centrum powiadamiania ratunkowego WOPR (z dowolnego telefonu)
999 - Pogotowie Ratunkowe
997 - Policja
998 - Straż Pożarna
112 - Centrum Powiadamiania Ratowniczego z telefonu komórkowego
W pełnym sezonie most obrotowy w Giżyckiu
otwierany będzie dla ruchu wodnego w niżej wymienionych godzinach:
8:10 - 8:30
10:35 - 11:00
12:30 - 13:00
13:45 - 14:45
15:50 - 17:20
18:30 - 19:00
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury/1/
z dnia 15 grudnia 2003 r.
w sprawie przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych
(Dz. U. Nr 212, poz. 2072)
Na podstawie art. 21 ust. 3 pkt 1 i art. 46 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 43 i Nr 100, poz. 1085, z 2002 r. Nr 199, poz. 1672 oraz z 2003 r. Nr 211, poz. 2049) zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa przepisy żeglugowe normujące szczegółowy sposób oznaczania statków, ruch i postój statków na szlaku żeglownym i w portach, sygnalizację wzrokową i dźwiękową oraz łączność radiową na śródlądowych drogach wodnych, a także sposoby oznakowania nawigacyjnego szlaku żeglownego, budowli i urządzeń hydrotechnicznych, przeszkód nawigacyjnych oraz budowli i linii przesyłowych, wzory znaków i sygnałów żeglugowych, ich znaczenie i zakres obowiązywania.
§ 2. Przepisy żeglugowe, o których mowa w § 1, stanowią załącznik do rozporządzenia.
§ 3. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia./2/
____________________
/1/ Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej - transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 32, poz. 302 oraz z 2003 r. Nr 19, poz. 165 i Nr 141, poz. 1359).
/2/ Niniejsze rozporządzenie poprzedzone było zarządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 19 grudnia 1991 r. w sprawie przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych (M. P. z 1992 r. Nr 4, poz. 20), które utraciło moc z dniem 1 kwietnia 1999 r.
Załącznik do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2003 r. (poz. 2072)
PRZEPISY ŻEGLUGOWE NA ŚRÓDLĄDOWYCH DROGACH WODNYCH
Spis treści
Rozdział 1. Przepisy ogólne
Rozdział 2. Znaki rozpoznawcze, podziałki zanurzenia i pomiary statków
Rozdział 3. Wzrokowa sygnalizacja statków
I. Przepisy ogólne
II. Sygnalizacja nocna i dzienna
IIA. Sygnalizacja w drodze
IIB. Sygnalizacja na postoju
III. Sygnalizacja specjalna
Rozdział 4. Sygnalizacja dźwiękowa statków. Łączność radiotelefoniczna
Rozdział 5. Znaki żeglugowe i oznakowanie dróg wodnych
Rozdział 6. Zasady ruchu żeglugowego
A. Przepisy ogólne
B. Mijanie, wyprzedzanie i kursy przecinające się
C. Pozostałe zasady ruchu
D. Promy
E. Przejścia pod mostami oraz przez jazy i śluzy
F. Ograniczona widzialność - ruch żeglugowy za pomocą radaru
G. Szczególne zasady ruchu żeglugowego
Rozdział 7. Zasady postoju
Rozdział 8. Postanowienia dodatkowe
Załączniki do przepisów żeglugowych:
Załącznik nr 1. Litera lub grupa liter rozpoznawczych kraju, w którym znajduje się port macierzysty lub miejsce rejestracji statku
Załącznik nr 2. Podziałki zanurzenia statków śródlądowych
Załącznik nr 3. Sygnalizacja wzrokowa statków
1. Przepisy ogólne
2. Sygnalizacja w drodze
3. Sygnalizacja na postoju
4. Sygnalizacja specjalna
Załącznik nr 4. Światła i kolory świateł nawigacyjnych na statkach
Załącznik nr 5. Natężenie światła i zasięg widzialności świateł nawigacyjnych na statkach
Załącznik nr 6. Sygnały dźwiękowe
I. Dźwięczność sygnałów
II. Kontrola poziomu natężenia akustycznego
III. Sygnały dźwiękowe statków (ogólne, mijania, wyprzedzania, zawracania, porty i boczne drogi wodne, sygnały podczas ograniczonej widzialności)
Załącznik nr 7. Znaki żeglugowe regulujące ruch żeglugowy na drogach wodnych
I. Podstawowe znaki żeglugowe
A. Znaki zakazu
B. Znaki nakazu
C. Znaki ograniczenia
D. Znaki zalecenia
E. Znaki informacyjne
II. Znaki pomocnicze
Załącznik nr 8. Oznakowanie szlaku żeglownego oraz dodatkowe oznakowanie jezior i szerokich dróg wodnych
I. Przepisy ogólne
II. Oznakowanie pływające granic szlaku żeglownego
III. Oznakowanie brzegowe przebiegu szlaku żeglownego
IV. Oznakowanie miejsc niebezpiecznych i przeszkód żeglugowych
V. Dodatkowe oznakowanie na potrzeby żeglugi za pomocą radaru
VI. Dodatkowe oznakowanie na jeziorach i szerokich drogach wodnych
VII. Oznakowanie akwenów zamkniętych dla ruchu żeglugowego lub akwenów o ograniczonym ruchu żeglugowym
VIII. Znaki specjalnego przeznaczenia
IX. Oznakowanie wejść do portów
Załącznik nr 9. Kategorie dróg wodnych i określenie kierunków ruchu na drogach wodnych
Rozdział 1
Przepisy ogólne
§ 1.01. Znaczenie określeń
Użyte w niniejszych przepisach określenia oznaczają:
a) statek - statek uprawiający żeglugę śródlądową, w tym mały statek i prom, a także urządzenie pływające i statek morski,
b) statek o napędzie mechanicznym - statek wprowadzany w ruch przez mechaniczne urządzenie napędowe, z wyjątkiem statków, których mechaniczne urządzenie napędowe jest używane wyłącznie do małych przemieszczeń, w szczególności w portach lub miejscach załadunku i wyładunku, albo do zwiększenia sterowności statków podczas ich pchania albo holowania,
c) statek żaglowy - statek poruszający się wyłącznie za pomocą żagli; statek poruszający się równocześnie za pomocą żagli i mechanicznego urządzenia napędowego uznawany jest za statek o napędzie mechanicznym,
d) mały statek - statek, którego długość kadłuba jest mniejsza niż 20 m; do małych statków nie zalicza się, niezależnie od ich wymiarów, statków dopuszczonych do przewozu więcej niż 12 pasażerów, promów oraz statków przystosowanych do prowadzenia zestawów holowanych, pchanych lub sprzężonych, o ile takie zestawy nie składają się z małych statków,
e) urządzenie pływające - statek przeznaczony do wykonywania prac technicznych, utrzymywania szlaków żeglownych lub eksploatacji złóż kruszyw, posiadający specjalne urządzenia mechaniczne, a w szczególności: pogłębiarkę, kafar, dźwig pływający,
f) obiekt pływający - konstrukcję pływającą nieprzeznaczoną do uprawiania żeglugi, ale do celów mieszkalnych, biurowych, gastronomicznych, hotelowych, warsztatowych, jako przystań, zakład kąpielowy albo dok,
g) scalone materiały pływające - konstrukcję przystosowaną do pływania, niebędącą statkiem lub obiektem pływającym, a w szczególności: tratwy, sprzężone łodzie flisackie, pontony, beczki,
h) prom - statek zakwalifikowany przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej jako prom i służący do przewozu osób i ładunków w poprzek drogi wodnej,
i) barka pchana - statek zbudowany lub przystosowany do przemieszczania w zestawie pchanym,
j) barka statku morskiego - barka pchana, skonstruowana do przewożenia jej przez statek morski i do pływania po śródlądowych drogach wodnych,
k) zestaw - zestaw holowany, pchany i sprzężony,
l) zestaw holowany - formację składającą się z jednego lub więcej statków, obiektów pływających lub scalonych materiałów pływających, holowanych przez jeden (lub więcej) statek o napędzie mechanicznym, zwany holownikiem,
m) zestaw pchany - sztywno lub elastycznie połączoną formację, składającą się ze statków, z których przynajmniej jeden znajduje się przed statkiem o napędzie mechanicznym, zapewniającym poruszanie się zestawu, zwanym pchaczem,
n) zestaw sprzężony - formację składającą się ze statków połączonych burtami, z których żaden nie znajduje się przed statkiem o napędzie mechanicznym, prowadzącym formację,
o) statek, obiekt pływający lub scalone materiały pływające na postoju - statek, obiekt pływający lub scalone materiały pływające stojące pośrednio lub bezpośrednio na kotwicy lub przycumowane do brzegu,
p) statek, obiekt pływający lub scalone materiały pływające w drodze - statek, obiekt pływający lub scalone materiały pływające niestojące pośrednio albo bezpośrednio na kotwicy, nieprzycumowane do brzegu i nieosiadłe na mieliźnie; dla statków, obiektów pływających i scalonych materiałów pływających w drodze określenie "zatrzymać się" oznacza zatrzymanie w stosunku do lądu,
q) statek zajęty połowem - statek łowiący sieciami, sznurami haczykowymi, włokami lub innymi narzędziami połowu, które ograniczają jego zdolność manewrową; określenie to nie obejmuje statku łowiącego włóczonymi sznurami haczykowymi lub innymi narzędziami połowu, które nie ograniczają zdolności manewrowej statku,
r) białe światło, czerwone światło, zielone światło, żółte światło, niebieskie światło - światła, których barwy odpowiadają warunkom określonym w załączniku nr 4,
s) jaskrawe światło, jasne światło, zwykłe światło - światła, których natężenia odpowiadają warunkom określonym w załączniku nr 4,
t) migające światło - rytmiczne światło z powtarzającymi się nieprzerwanie błyskami, w liczbie od 50 do 60 na minutę,
u) krótki dźwięk - dźwięk trwający około 1 sekundy; długi dźwięk - dźwięk trwający około 4 sekund; przerwy między kolejnymi następującymi po sobie dźwiękami powinny trwać około 1 sekundy,
v) seria bardzo krótkich dźwięków - sekwencję co najmniej sześciu dźwięków, trwających około 0,25 sekundy każdy, przedzielonych przerwami trwającymi około 0,25 sekundy,
w) trzytonowy sygnał dźwiękowy - trzykrotnie powtarzający się sygnał składający się z trzech dźwięków różnej tonacji, następujących bezpośrednio jeden po drugim, trwających łącznie około 2 sekund; częstotliwość dźwięków powinna znajdować się w przedziale od 165 do 297 herców, a między najwyższymi i najniższymi dźwiękami różnica powinna wynosić dwa pełne tony; każda składająca się z trzech dźwięków seria powinna rozpoczynać się od niskiego tonu i kończyć się wysokim tonem,
x) noc - okres między zachodem i wschodem słońca,
y) dzień - okres między wschodem i zachodem słońca,
z) stan przemęczenia - stan występujący w wyniku niewystarczającego odpoczynku lub choroby, wyrażający się w odstępstwach od norm powszechnie przyjętego zachowania i szybkości reakcji,
za) stan intoksykacji - stan nietrzeźwości, pozostawania pod wpływem środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji,
zb) skuter wodny - mały statek o napędzie mechanicznym, przystosowany do przewozu jednej lub więcej osób, przeznaczony do ślizgów lub wykonywania ewolucji na wodzie,
zc) pomoc holownicza - pomoc w przemieszczaniu statku lub zestawu, udzielaną przez statek lub statki o napędzie mechanicznym, znajdujące się czasowo z przodu tego statku lub zestawu,
zd) wypadek żeglugowy - zdarzenie związane z ruchem lub postojem statku, w wyniku którego nastąpiło uszkodzenie ciała powodujące rozstrój zdrowia lub śmierć człowieka, uszkodzenie mienia znacznej wartości albo poważna awaria w rozumieniu przepisów Prawa ochrony środowiska,
ze) rejon śluzy lub pochylni - akweny, które, jeżeli nie są specjalnie oznakowane znakiem żeglugowym C.4, określonym w załączniku nr 7, znajdują się bezpośrednio powyżej i poniżej śluzy lub pochylni, aż do końca urządzeń cumowniczych,
zf) statek pasażerski - statek, który jest zbudowany lub przystosowany do przewozu więcej niż 12 pasażerów,
zg) głębokość tranzytowa - najmniejszą głębokość szlaku żeglownego określonego odcinka drogi wodnej,
zh) dyrektor urzędu - właściwego terytorialnie dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej,
zi) inspektor - uprawnionego do wykonywania zadań inspekcyjnych pracownika urzędu żeglugi śródlądowej,
zj) administracja drogi wodnej - właściwego terytorialnie dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej oraz dyrektora jednostki organizacyjnej, któremu powierzono, na mocy odrębnych przepisów, w stosunku do śródlądowych dróg wodnych, prawa właścicielskie oraz obowiązek ich utrzymania.
§ 1.02. Kierownik statku
1. Statki i scalone materiały pływające, z wyjątkiem innych niż pchacz i holownik statków zestawu pchanego i sprzężonego, powinny być kierowane przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje stwierdzone dokumentem wydanym zgodnie z obowiązującymi przepisami, zwaną dalej "kierownikiem".
2. Zestaw powinien być kierowany przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje stwierdzone dokumentem wydanym zgodnie z obowiązującymi przepisami, zwaną dalej "kierownikiem zestawu". Kierownikiem zestawu jest:
a) kierownik statku o napędzie mechanicznym - jeżeli w skład zestawu wchodzi jeden statek o napędzie mechanicznym,
b) kierownik pierwszego holownika - jeżeli w zestawie holowanym znajdują się z przodu co najmniej dwa holowniki, jeden za drugim; przy czym jeżeli z przodu zestawu holowanego znajduje się statek o napędzie mechanicznym, udzielający czasowo pomocy holowniczej, kierownikiem zestawu holowanego jest kierownik drugiego statku,
c) kierownik statku lub holownika, który stanowi główną siłę napędową - jeżeli w zestawie holowanym znajdują się z przodu co najmniej dwa holowniki płynące obok siebie albo jeżeli w zestawie sprzężonym znajdują się co najmniej dwa statki o napędzie mechanicznym i jeden ze statków lub holowników stanowi główną siłę napędową,
d) kierownik pchacza o większej mocy mechanicznych urządzeń napędowych - jeżeli zestaw pchany jest prowadzony przez dwa pchacze połączone burtami, a w przypadku gdy oba pchacze mają jednakową moc mechanicznych urządzeń napędowych - kierownik pchacza znajdującego się z prawej strony zestawu,
e) w innych przypadkach niż określone w lit. a-d - osoba wyznaczona przez armatora lub armatorów spośród kierowników statków wchodzących w skład zestawu.
3. W czasie ruchu statku lub pracy urządzenia pływającego kierownik powinien przebywać na statku lub urządzeniu pływającym.
4. Kierownik jest odpowiedzialny za przestrzeganie przepisów żeglugowych na swoim statku, zestawie lub scalonych materiałach pływających. Kierownicy statków, których statki wchodzą w skład zestawu, powinni wykonywać polecenia kierownika zestawu. W uzasadnionych sytuacjach kierownicy statków, których statki wchodzą w skład zestawu, powinni podejmować samodzielne działania w celu prawidłowego prowadzenia swojego statku i uniknięcia wypadku żeglugowego. Jeżeli okoliczności powodują konieczność wspólnej żeglugi dwóch lub więcej statków bądź zestawów, w tym gdy pomocy statkom lub zestawom udziela lodołamacz, to wzajemne stosunki pomiędzy kierownikami tych statków i zestawów określa dyrektor urzędu.
5. Obiekty pływające powinny znajdować się pod nadzorem osób, które są odpowiedzialne za przestrzeganie przepisów żeglugowych na tych obiektach.
6. Kierownik statku nie powinien uprawiać żeglugi, będąc w stanie zagrażającym bezpieczeństwu żeglugi, a w szczególności w stanie przemęczenia lub intoksykacji.
7. Przepis ust. 4 dotyczy również kierownika statku, któremu udziela pomocy lodołamacz. Kierownik lodołamacza jest kierownikiem takiego zespołu.
8. Przed rozpoczęciem podróży kierownik powinien dokonać wszelkich niezbędnych przygotowań zapewniających bezpieczeństwo żeglugi, w szczególności powinien zebrać wiarygodne informacje o warunkach na drodze wodnej, którą ma przebyć statek, oraz poczynić starania, aby statek w chwili rozpoczęcia podróży był sprawny i bezpieczny.
§ 1.03. Obowiązki załogi oraz innych osób przebywających na statku
1. Członkowie załogi powinni wykonywać polecenia kierownika w ramach nałożonych na nich obowiązków, w szczególności powinni, w zakresie swoich obowiązków, przestrzegać przepisów żeglugowych i innych przepisów obowiązujących na statku.
2. Osoby znajdujące się na statku, inne niż członkowie załogi, powinny wykonywać wydawane przez kierownika polecenia w zakresie bezpieczeństwa żeglugi i porządku na statku.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do członków załogi i innych osób znajdujących się na statku, które czasowo określają kurs i prędkość statku.
4. Członkowie załogi oraz inne osoby przebywające na statku, które czasowo biorą udział w uprawianiu żeglugi nie powinni wykonywać swoich obowiązków w stanie zagrażającym bezpieczeństwu żeglugi, a szczególności wykonywać ich w stanie przemęczenia lub stanie intoksykacji.
§ 1.04. Ogólny obowiązek zachowania ostrożności
1. W przypadku braku odpowiednich postanowień w przepisach żeglugowych lub innych obowiązujących przepisów, kierownik powinien przedsięwziąć wszelkie środki wynikające z zasad dobrej praktyki żeglarskiej, w celu zapobieżenia w szczególności:
a) zagrożeniu bezpieczeństwa życia ludzkiego,
b) uszkodzeniu statków, scalonych materiałów pływających, brzegów oraz budowli i urządzeń znajdujących się na drodze wodnej lub w jej bezpośredniej bliskości,
c) tworzeniu przeszkód dla ruchu żeglugowego,
d) zagrożeniu dla środowiska naturalnego.
2. Przepis ust. 1 dotyczy także osób, które pełnią nadzór nad obiektami pływającymi.
§ 1.05. Postępowanie w szczególnych sytuacjach
W celu uniknięcia bezpośrednio grożącego niebezpieczeństwa kierownik albo osoba odpowiedzialna za obiekt pływający powinna przedsięwziąć wszelkie środki podyktowane sytuacją, łącznie z odstąpieniem od przestrzegania niniejszych przepisów.
§ 1.06. Korzystanie z drogi wodnej
1. Długość, szerokość, wysokość do najwyższej nierozbieralnej części statku, zanurzenie i prędkość statków, zestawów, scalonych materiałów pływających i obiektów pływających powinny odpowiadać parametrom eksploatacyjnym drogi wodnej, po której ma się odbywać podróż.
2. Maksymalne wymiary statków i zestawów oraz największa liczba statków w zestawie holowanym, jak również dopuszczalne zanurzenie w stosunku do głębokości tranzytowej oraz dopuszczalna prędkość ruchu dla poszczególnych śródlądowych dróg wodnych lub ich odcinków powinny odpowiadać wymaganiom określonym przez dyrektora urzędu w przepisach prawa miejscowego, w uzgodnieniu z administracją drogi wodnej.
§ 1.07. Największe załadowanie statków i największa liczba pasażerów
1. Linia wodna statku po jego załadowaniu nie może znajdować się powyżej dolnej krawędzi znaku wolnej burty. Linia wodna statku nieposiadającego znaku wolnej burty nie powinna znajdować się powyżej dolnej krawędzi znaków pomiarowych.
2. Rozmieszczenie ładunków nie może zagrażać stateczności statku i wytrzymałości jego kadłuba oraz powinno zapewnić dobrą widoczność do przodu osobie obsługującej urządzenie sterowe na odległość nie mniejszą niż 350 m.
3. Statki przeznaczone do przewozu pasażerów nie mogą przyjmować na statek więcej pasażerów, niż jest to określone w ich świadectwie zdolności żeglugowej.
§ 1.08. Konstrukcja, wyposażenie i załogi statków i scalonych materiałów pływających
1. Statki i scalone materiały pływające powinny być zaprojektowane i wyposażone zgodnie z odrębnymi przepisami w sprawie wymagań technicznych i wyposażenia statków żeglugi śródlądowej - tak, aby zapewnić bezpieczeństwo żeglugi oraz bezpieczeństwo osób znajdujących się na statku.
2. Statki i scalone materiały pływające, z wyjątkiem statków zestawu pchanego innych niż pchacz, powinny posiadać załogę w składzie i o kwalifikacjach zapewniających bezpieczeństwo żeglugi i osób znajdujących się na statku. Statki bez napędu mechanicznego połączone burtami, idące w zestawie sprzężonym lub holowanym, i statki zestawu holowanego, holowane jeden za drugim, sztywno połączone, oraz scalone materiały pływające mogą nie posiadać załogi, jeżeli inne z nimi połączone burtami lub sztywno połączone holowane statki posiadają załogę w składzie i o kwalifikacjach zapewniających bezpieczeństwo żeglugi i osób znajdujących się na statku.
3. Minimalny skład załogi i ich kwalifikacje określają przepisy w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej.
§ 1.09. Obsługa steru
1. Urządzenie sterowe powinno być obsługiwane przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje zawodowe oraz która ma ukończone 18 lat. Przepis ten nie dotyczy statków używanych wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji.
2. Dla bezpiecznego sterowania osoba obsługująca urządzenie sterowe powinna mieć zapewnioną możliwość przekazywania i uzyskiwania informacji, odbierania i wydawania poleceń, a także prowadzenia obserwacji we wszystkich kierunkach oraz odbierania sygnałów dźwiękowych. W przypadku braku możliwości uzyskania wystarczająco dobrej widoczności, osoba obsługująca urządzenie sterowe powinna mieć możliwość korzystania z pomocy optycznych zapewniających czysty i niezniekształcony obraz na niewidoczny obszar.
3. Jeżeli sytuacja tego wymaga, na statku powinien znajdować się obserwator odbierający i przekazujący osobie obsługującej urządzenie sterowe sygnalizacje wzrokowe, dźwiękowe oraz informacje o warunkach miejscowych.
§ 1.10. Dokumenty statku
1. Z zastrzeżeniem ust. 2, na statku powinny się znajdować następujące dokumenty:
a) świadectwo zdolności żeglugowej wraz z dokumentami stanowiącymi podstawę jego wydania - chyba że art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej stanowi inaczej,
b) świadectwo pomiarowe - w przypadku statku przeznaczonego do przewozu ładunków, statku pasażerskiego, holownika, pchacza i lodołamacza oraz innego statku nieprzeznaczonego do przewozu ładunków o długości większej niż 20 m,
c) dokument rejestracyjny statku,
d) dziennik pokładowy - chyba że § 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 11 stycznia 2002 r. w sprawie określenia wzoru i sposobu prowadzenia dziennika pokładowego na statkach żeglugi śródlądowej (Dz. U. Nr 8, poz. 69) stanowi inaczej,
oraz inne dokumenty wymagane odrębnymi przepisami, umowami i porozumieniami międzynarodowymi.
2. Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, na małym statku powinny się znajdować dokumenty określone w ust. 1 lit. a i c.
3. Na scalonych materiałach pływających powinno znajdować się zezwolenie wydane zgodnie z § 1.21.
4. Wymagane dokumenty powinny być przechowywane na statku i udostępniane osobom uprawnionym do kontroli.
5. Dokumenty barek pchanych wchodzących w skład zestawu pchanego mogą znajdować się u armatora. W przypadku gdy dokumenty takich barek znajdują się u armatora, takie barki powinny mieć po prawej burcie, w części rufowej, w dostępnym miejscu, na trwałe przymocowaną aluminiową tabliczkę wykonaną zgodnie z poniższym wzorem:
Tabliczka powinna mieć wymiary nie mniejsze niż: długość - 120 mm, szerokość - 70 mm, a wysokość grawerowanych liter - 6 mm. Na tabliczce powinien znajdować się znak urzędu żeglugi śródlądowej, który wystawił dokumenty wyszczególnione na niej, stwierdzający wiarygodność tych danych.
Dokumenty barek pchanych nieposiadających tabliczek mogą zostać zastąpione ich kserokopiami uwierzytelnionymi przez organ, który je wystawił. Kserokopie powinny znajdować się na pchaczu.
§ 1.11. Obowiązek posiadania przepisów żeglugowych
Na statku i scalonych materiałach pływających powinien znajdować się aktualny egzemplarz przepisów żeglugowych oraz egzemplarz prawa miejscowego dla drogi wodnej, na której odbywa się podróż. Przepis ten nie dotyczy statków bez załogi i scalonych materiałów pływających oraz statków, które zostały zwolnione z obowiązku ich posiadania w przepisach prawa miejscowego, wydanych przez dyrektorów urzędów.
§ 1.12. Niebezpieczne przedmioty na statku, zagubienie przedmiotów, przeszkody
1. Zabrania się wystawiania za burty statków, scalonych materiałów pływających i obiektów pływających przedmiotów mogących stanowić niebezpieczeństwo dla innych statków, scalonych materiałów pływających i obiektów pływających, jak również dla budowli na drodze wodnej i na jej brzegach.
2. Podniesione kotwice nie mogą znajdować się poniżej poziomu dna statku lub dolnej płaszczyzny scalonych materiałów pływających.
3. Jeżeli statek, scalone materiały pływające lub obiekt pływający zgubi jakikolwiek przedmiot mogący stanowić przeszkodę lub niebezpieczeństwo dla żeglugi, kierownik albo osoba odpowiedzialna za obiekt pływający powinni niezwłocznie powiadomić o tym administrację drogi wodnej lub dyrektora urzędu, w szczególności wskazując miejsce jego zagubienia. Ponadto powinni oznakować to miejsce zgodnie z przepisami.
4. Jeżeli kierownik albo osoba odpowiedzialna za obiekt pływający zauważą przeszkodę na drodze wodnej, której nie mogą usunąć we własnym zakresie, powinni niezwłocznie powiadomić o tym administrację drogi wodnej lub dyrektora urzędu oraz wskazać miejsce, w którym ta przeszkoda została wykryta, oraz informować inne statki lub scalone materiały pływające o powstałym zagrożeniu.
§ 1.13. Ochrona znaków żeglugowych
1. Zabrania się wykorzystywania znaków żeglugowych, pływających i brzegowych do cumowania lub przeciągania statków i scalonych materiałów pływających, jak również ich uszkadzania, przemieszczania, niszczenia bądź czynienia niezdolnymi do użytku zgodnie z ich przeznaczeniem.
2. Jeżeli nastąpi uszkodzenie lub przesunięcie znaku żeglugowego przez statek, scalone materiały pływające lub obiekt pływający, kierownik albo osoba odpowiedzialna za obiekt pływający powinni niezwłocznie powiadomić o tym administrację drogi wodnej lub dyrektora urzędu.
3. Jeżeli kierownik albo osoba odpowiedzialna za obiekt pływający zauważą uszkodzenie znaku żeglugowego lub jego przesunięcie, powinni niezwłocznie powiadomić o tym administrację drogi wodnej lub dyrektora urzędu oraz informować zbliżające się statki lub scalone materiały pływające.
§ 1.14. Ochrona budowli wodnych
1. Jeżeli statek lub scalone materiały pływające uszkodzą budowlę wodną, kierownik powinien niezwłocznie powiadomić o tym administrację drogi wodnej lub dyrektora urzędu.
2. Zabrania się uszkadzania budowli i urządzeń wodnych oraz powodowania szkód w umocnieniach brzegowych, w szczególności przez przenoszenie elementów tych umocnień, robienie wykopów, wbijanie pali lub łomów albo rzucanie kotwic. Zetknięcia statku z budowlami wodnymi, w szczególności przy dalbach oraz w śluzach i pochylniach, powinny być łagodzone przez użycie miękkich odbijaczy.
3. W czasie prób pędników w ruchu i w czasie manewrów odchodzenia lub podchodzenia statki z napędem mechanicznym powinny zachować odpowiednią odległość rufy od brzegu, aby nie powodować uszkodzeń budowli, dna lub umocnień brzegowych prądem zaśrubowym.
4. Próby mechanicznych urządzeń napędowych na postoju mogą być wykonywane tylko na akwenach wyznaczonych przez dyrektora urzędu, w uzgodnieniu z administracją drogi wodnej.
§ 1.15. Zakaz zanieczyszczania dróg wodnych
1. Zabrania się dokonywania czynności określonych w art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej, a w szczególności zabrania się wprowadzania lub dopuszczania do wycieku do drogi wodnej substancji ropopochodnych.
2. W przypadku wprowadzenia przez inne statki, materiały pływające i obiekty pływające lub zauważenia obecności na drodze wodnej przedmiotów lub substancji określonych w ust. 1 należy niezwłocznie powiadomić straż pożarną i administrację drogi wodnej.
3. Przepisy ust. 1-2 nie naruszają odrębnych przepisów dotyczących zasad ochrony wód.
§ 1.16. Ratownictwo i udzielanie pomocy
1. W każdym przypadku, w którym istnieje zagrożenie życia lub zdrowia osób znajdujących się na statku, scalonych materiałach pływających albo obiekcie pływającym, kierownik albo osoba odpowiedzialna za obiekt pływający powinni niezwłocznie podjąć wszelkie możliwe działania dla ratowania zagrożonych osób.
2. Kierownik albo osoba odpowiedzialna za obiekt pływający, na którym wydarzył się wypadek żeglugowy, oraz kierownik każdego innego statku lub scalonych materiałów pływających albo osoba odpowiedzialna za obiekt pływający znajdującego się w pobliżu statku, na którym wydarzył się wypadek zagrażający zdrowiu lub życiu ludzkiemu, grożący zatonięciem, zniszczeniem ładunku lub zatarasowaniem drogi wodnej, powinni przy zachowaniu ostrożności i bezpieczeństwa ludzi podjąć wszelkie możliwe działania dla ratowania ludzi i mienia oraz uniknięcia szkód.
§ 1.17. Wypadki żeglugowe. Statki osiadłe na mieliźnie lub zatopione
1. Kierownik statku zatopionego lub osiadłego na mieliźnie oraz kierownik zatopionych, osiadłych na mieliźnie lub rozerwanych scalonych materiałów pływających powinni o tym zdarzeniu powiadomić dyrektora urzędu. Kierownik lub członek załogi powinien pozostać na statku lub w pobliżu miejsca powstałego wypadku żeglugowego do czasu otrzymania odpowiednich dyspozycji, wydanych przez inspektorów.
2. Jeżeli wypadek żeglugowy zdarzył się na szlaku żeglownym lub w jego pobliżu, to kierownik powinien wystawić posterunek uprzedzający zbliżające się statki o powstałym zagrożeniu oraz wystawić sygnalizację określoną w § 3.25.
3. Jeżeli wypadek żeglugowy wydarzył się przy przejściu przez śluzę lub w rejonie śluzy, kierownik powinien niezwłocznie powiadomić o tym obsługę śluzy.
4. Przepisy § 1.15-1.17 nie naruszają przepisów w sprawie szczegółowego trybu postępowania w związku z wypadkami żeglugowymi na śródlądowych drogach wodnych.
§ 1.18. Obowiązek odblokowania szlaku żeglownego
1. Jeżeli w wyniku wypadku żeglugowego lub zagubienia przedmiotu może wystąpić zagrożenie częściowego lub całkowitego zatarasowania szlaku żeglownego, kierownik powinien podjąć działania zmierzające do odblokowania szlaku żeglownego.
2. Obowiązek określony w ust. 1 spoczywa również na kierowniku, któremu zagraża niebezpieczeństwo zatonięcia lub utraty zdolności manewrowej.
§ 1.19. Zalecenia doraźne
Kierownicy i osoby odpowiedzialne za obiekty pływające powinny stosować się do zaleceń i dyspozycji doraźnych w zakresie porządku i bezpieczeństwa żeglugi, wydanych przez inspektorów.
§ 1.20. Kontrola i inspekcje
Kierownicy i osoby odpowiedzialne za obiekty pływające powinni umożliwić wejście na statek uprawnionym do inspekcji pracownikom urzędów żeglugi śródlądowej lub pracownikom innych kompetentnych organów oraz przeprowadzenie kontroli lub inspekcji, związanych z przestrzeganiem przepisów obowiązujących na śródlądowych drogach wodnych.
§ 1.21. Przewozy specjalne
1. Przewozy specjalne mogą odbywać się wyłącznie na podstawie zezwolenia, wydanego na wniosek przez dyrektora urzędu właściwego dla miejsca rozpoczęcia podróży, na wniosek armatora.
2. Przewozem specjalnym jest uprawianie żeglugi po drogach wodnych:
a) statków lub zestawów, które nie odpowiadają przepisom określonym w § 1.06 i 1.08,
b) scalonych materiałów pływających i obiektów pływających.
3. Przewozy specjalne powinny odbywać się zgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu.
4. Dla każdego przewozu specjalnego powinien być wyznaczony kierownik odpowiadający wymogom § 1.02 oraz skład załogi zgodnie z wymogami określonymi w przepisach w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej.
§ 1.22. Miejscowe przepisy żeglugowe dla poszczególnych śródlądowych dróg wodnych
Kierownicy statków, scalonych materiałów pływających i osoby odpowiedzialne za obiekty pływające powinni dodatkowo przestrzegać przepisów prawa miejscowego określających szczegółowe warunki bezpieczeństwa ruchu i postoju statków, wydane przez dyrektorów urzędów w porozumieniu z administracją drogi wodnej.
§ 1.23. Organizacja imprez na wodzie
Organizowanie zawodów sportowych oraz wszelkich innych imprez na wodzie, które mogą zakłócić porządek i bezpieczeństwo na drodze wodnej lub stworzyć utrudnienie dla ruchu żeglugowego, wymaga pisemnego zezwolenia dyrektora urzędu, wydanego na wniosek organizatora tych zawodów sportowych lub imprezy na wodzie. Organizator obowiązany jest również do powiadomienia Policji, pogotowia ratunkowego, straży pożarnej oraz uprawnionego do rybactwa, w rozumieniu przepisów o rybactwie śródlądowym.
Rozdział 2
Znaki rozpoznawcze, podziałki zanurzenia i pomiary statków
§ 2.01. Znaki rozpoznawcze statków niebędących małymi statkami
1. Statek, z wyjątkiem małego statku, powinien być oznakowany na kadłubie lub na tablicach trwale przymocowanych do stałych elementów konstrukcyjnych statku następującymi znakami rozpoznawczymi:
a) numerem rejestracyjnym, nazwą statku oraz znakiem armatora:
- nazwę statku i numer rejestracyjny umieszcza się na obydwu burtach statku, przy czym na statkach o napędzie mechanicznym nazwa statku powinna być umieszczona tak, aby była widoczna również z tyłu,
- jeżeli nazwa statku prowadzącego zestaw sprzężony lub nazwa pchacza prowadzącego zestaw pchany są zasłonięte przez statki zestawu, to nazwę tę należy umieścić dodatkowo na tablicach umieszczonych w taki sposób, aby były widoczne w wymaganych kierunkach,
- jeżeli statek nie ma nazwy, a jego armator nie ma znaku, to nazwę statku zastępuje się nazwą lub skrótem nazwy armatora (właściciela) statku, za którym w razie potrzeby umieszcza się numer ewidencyjny albo rejestracyjny oraz literę lub grupę liter rozpoznawczych kraju, w którym znajduje się port macierzysty statku lub miejsce rejestracji statku, zgodnie z wzorem określonym z załączniku nr 1,
b) nazwą portu macierzystego,
nazwę portu macierzystego umieszcza się na obydwu burtach lub na rufie statku; obok nazwy portu powinna znajdować się litera lub grupa liter rozpoznawczych kraju, w którym znajduje się port macierzysty statku lub miejsce rejestracji statku, zgodnie z wzorem określonym z załączniku nr 1.
2. Obok znaków rozpoznawczych określonych w ust. 1:
a) na każdym statku przeznaczonym do przewozu towarów powinna być uwidoczniona jego ładowność podana w tonach; napis ten umieszcza się na obydwu burtach statku lub na trwałych tablicach umieszczonych w dobrze widocznych miejscach,
b) na każdym statku przeznaczonym do przewozu pasażerów powinna być uwidoczniona maksymalna dopuszczalna liczba pasażerów; napis ten umieszcza się na pokładzie statku, w dobrze widocznym miejscu.
3. Określone w ust. 1 i 2 znaki powinny być czytelne i estetyczne. Napisy mogą być wykonane nieścieralną farbą olejną. Napisy powinny być wykonane w kolorze jasnym na ciemnym tle lub w kolorze ciemnym na jasnym tle. Wysokość liter powinna wynosić co najmniej 20 cm dla znaków nazwy statku i co najmniej 15 cm dla pozostałych znaków. Szerokość i grubość liter powinna być proporcjonalna do ich wysokości.
4. Statki morskie czasowo przebywające na śródlądowych drogach wodnych nie muszą spełniać przepisów niniejszego rozdziału, powinny jedynie uwidocznić przewidziane dla nich znaki rozpoznawcze.
5. Poza znakami rozpoznawczymi określonymi w ust. 1-4 statki przechodzące przez śluzy lub pochylnie powinny mieć uwidocznione z obydwu stron napisy podające ich największą długość i szerokość oraz maksymalną i minimalną wysokość przelotową.
§ 2.02. Znaki rozpoznawcze małych statków
1. Mały statek powinien być oznakowany numerem rejestracyjnym. Jeżeli numer rejestracyjny nie jest wymagany zgodnie z odrębnymi przepisami, mały statek powinien być oznakowany:
a) nazwą lub innym znakiem rozpoznawczym,
b) nazwą i portem macierzystym armatora.
Jeżeli statek nie ma nazwy lub innego znaku rozpoznawczego, to powinien mieć uwidocznioną nazwę armatora.
2. Znaki określone w ust. 1 powinny być widoczne na zewnątrz statku. Napisy powinny być czytelne i trwałe, o wysokości co najmniej 10 cm. Napisy mogą być wykonane farbą olejną lub naklejone z innych niezmywalnych materiałów.
3. Na łodziach należących do wyposażenia statku umieszcza się na zewnątrz lub wewnątrz łodzi nazwę statku, uzupełnioną w razie potrzeby innymi znakami umożliwiającymi ustalenie właściciela łodzi.
§ 2.03. Pomiar statków
1. Na statku podlegającemu obowiązkowi pomiarowemu powinno znajdować się świadectwo pomiarowe.
2. Zasady i tryb pomiarów statków regulują przepisy w sprawie pomiarów statków żeglugi śródlądowej.
§ 2.04. Znaki dopuszczalnego zanurzenia i podziałki zanurzenia statków
1. Statek, z wyjątkiem małego statku i statku nieprzeznaczonego do przewozu ładunków i pasażerów, powinien być oznaczony znakami wolnej burty, określającymi dopuszczalne zanurzenie. Sposób określania dopuszczalnego zanurzenia i umieszczenia znaków wolnej burty określają odrębne przepisy w sprawie pomiarów statków żeglugi śródlądowej. Dla statków morskich największe zanurzenie dopuszczalne w wodzie słodkiej latem stanowi dopuszczalne zanurzenie na śródlądowych drogach wodnych.
2. Statek o zanurzeniu większym niż 1 m powinien być oznakowany podziałkami zanurzenia, w sposób określony w załączniku nr 2.
§ 2.05. Znaki rozpoznawcze kotwic
1. Kotwice statków, scalonych materiałów pływających i obiektów pływających powinny być oznaczone nazwą lub numerem rejestracyjnym statku. Jeżeli kotwica jest wykorzystywana na innym statku tego samego właściciela, to oznaczenie pierwotne może być zachowane.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do małych statków i do statków morskich przebywających czasowo na śródlądowych drogach wodnych.
Rozdział 3
Wzrokowa sygnalizacja statków
I. Przepisy ogólne
§ 3.01. Zastosowanie i definicje
1. Przepisy niniejszego rozdziału zawarte w § 3.08-3.19, 3.28, 3.34, 3.35, 3.37 i 3.38 określają sygnalizację w drodze, a przepisy § 3.20-3.26 - sygnalizację na postoju. Przepisy § 3.21, 3.23 i 3.26 mają zastosowanie także do statków, scalonych materiałów pływających i obiektów pływających osiadłych na mieliźnie.
2. Gdy warunki ograniczonej widzialności tego wymagają, sygnalizacja nocna powinna być stosowana również w dzień.
3. Określone w niniejszym rozdziale wymagania dla statków o napędzie mechanicznym stosuje się do zestawów pchanych, których długość jest mniejsza niż 110 m i szerokość mniejsza niż 12 m.
4. Przewidziane w niniejszym rozdziale sygnały wzrokowe określa załącznik nr 3.
5. Użyte w niniejszym rozdziale określenia oznaczają:
a) światło masztowe - jaskrawe białe światło, oświetlające nieprzerwanie łuk widnokręgu o kącie 225° i tak ustawione, aby świeciło od kierunku prosto w przód do 22,5° poza trawers każdej burty statku; na statkach, na których brak zasilania elektrycznego, zamiast światła jaskrawego może być stosowane światło jasne; w przypadku przepisów dotyczących obniżenia światła masztowego powinno ono być zastąpione światłem jasnym,
b) światło burtowe - jasne zielone światło z prawej burty i jasne czerwone światło z lewej burty, każde oświetlające nieprzerwanie łuk widnokręgu o kącie 112,5° i tak ustawione, aby świeciło od kierunku prosto w przód do 22,5° poza trawers odpowiedniej burty, przy czym światło burtowe powinno być umieszczone nie więcej niż 1 m od burty,
c) światło rufowe - jasne lub zwykłe białe światło, oświetlające nieprzerwanie łuk widnokręgu o kącie 135° i tak ustawione, aby świeciło od kierunku prosto w tył do 67,5° z każdej burty,
d) światło widoczne ze wszystkich stron - światło oświetlające nieprzerwanie łuk widnokręgu o kącie 360°,
e) wysokość - wysokość nad znakiem wolnej burty, a dla statków nieposiadających znaków wolnej burty - wysokość nad poziom dopuszczalnego zanurzenia.
§ 3.02. Światła
Światła powinny mieć natężenie stałe i równomierne, chyba że niniejsze przepisy nie stanowią inaczej.
§ 3.03. Tablice, flagi i proporce
1. Jeżeli niniejsze przepisy nie stanowią inaczej, tablice i flagi powinny mieć kształt prostokąta, a proporce - trójkąta równoramiennego.
2. Tablice, flagi i proporce nie powinny być zabrudzone lub wyblakłe.
3. Wymiary tablic, flag i proporców powinny zapewniać ich dobrą widoczność; warunek ten uważa się za spełniony, jeżeli:
a) tablice i flagi mają długość i szerokość co najmniej 1 m, a dla małych statków - co najmniej 0,6 m,
b) proporce mają długość co najmniej 1 m i szerokość przy drzewcu co najmniej 0,5 m.
4. Statki wodnego pogotowia ratunkowego mogą pokazywać białą kwadratową flagę ze znakiem niebieskiego krzyża, o boku około 0,6 m.
§ 3.04. Walce, kule i stożki
1. Walce, kule, stożki i podwójne stożki określone w niniejszych przepisach mogą być zastąpione innymi znakami, które z dalszej odległości mają taki sam wygląd.
2. Wymienione w ust. 1 znaki nie powinny być zabrudzone lub wyblakłe.
3. Wymiary znaków powinny zapewniać ich dobrą widoczność; warunek ten uważa się za spełniony, jeżeli:
a) wysokość walca jest większa niż 0,8 m, a średnica podstawy jest większa niż 0,5 m,
b) średnica kuli jest większa niż 0,6 m,
c) wysokość stożka jest większa niż 0,6 m, a średnica podstawy jest większa niż 0,6 m,
d) wysokość podwójnego stożka jest większa niż 0,8 m, a średnica podstaw jest większa niż 0,5 m.
§ 3.05. Zabronione światła i sygnały
1. Nie powinno się stosować znaków i sygnałów innych niż określone w niniejszych przepisach oraz świateł i znaków określonych w niniejszych przepisach w okolicznościach innych niż dla nich postanowione.
2. Dopuszcza się stosowanie innych świateł i znaków, pod warunkiem że nie zostaną zrozumiane jako światła i znaki określone niniejszymi przepisami.
§ 3.06. Światła zastępcze
1. W razie awarii świateł określonych w niniejszych przepisach, należy je niezwłocznie zastąpić światłami zastępczymi, które mają mniejsze natężenie, z tym że:
a) światło jaskrawe może być zastąpione światłem jasnym,
b) światło jasne może być zastąpione światłem zwykłym.
2. Naprawa świateł o wymaganym natężeniu powinna być niezwłocznie wykonana.
3. Dyrektor urzędu w szczególnych przypadkach może zwolnić statki od posiadania świateł zastępczych.
§ 3.07. Zabronione używanie świateł, flag, tablic i reflektorów
1. Zabrania się używania na statku urządzeń oświetlających i reflektorów oraz tablic, flag i innych podobnych przedmiotów, jeżeli mogą one być omyłkowo przyjęte za światła lub znaki przewidziane niniejszymi przepisami lub mogą utrudniać rozpoznanie i widoczność tych świateł lub znaków.
2. Zabrania się używania urządzeń oświetlających i reflektorów w taki sposób, aby mogły one powodować oślepianie stwarzające zagrożenie dla ruchu żeglugowego lub ruchu pojazdów w transporcie lądowym.
II. Sygnalizacja nocna i dzienna
IIA. Sygnalizacja w drodze
§ 3.08. Sygnalizacja pojedynczych statków o napędzie mechanicznym w drodze
1. Pojedynczy statek o napędzie mechanicznym w drodze powinien pokazywać:
w nocy:
a) światło masztowe umieszczone w przedniej części statku, w jego osi, na wysokości co najmniej 6 m, przy czym wysokość ta może zostać obniżona przy zastosowaniu światła jasnego, jednak nie poniżej płaszczyzny świateł burtowych,
b) światła burtowe umieszczone na jednakowej wysokości, w jednej linii prostopadłej do osi statku oraz co najmniej o 1 m poniżej światła masztowego i nie przed tym światłem; światła burtowe powinny być zasłonięte od strony wewnętrznej statku, tak aby zielone światło nie było widoczne z lewej burty, a światło czerwone - z prawej burty statku,
c) światło rufowe umieszczone w rufowej części statku, w jego osi i na takiej wysokości, aby było dobrze widoczne dla statku znajdującego się za jego rufą.
2. Oprócz świateł wymienionych w ust. 1 pojedynczy statek o napędzie mechanicznym może pokazywać drugie światło masztowe umieszczone w osi statku co najmniej 3 m nad pierwszym światłem oraz za tym światłem, w taki sposób, aby pozioma odległość między tymi światłami wynosiła więcej, niż wynosi trzykrotna wysokość położenia drugiego światła. Pojedyncze statki o napędzie mechanicznym, których długość przekracza 110 m, powinny pokazywać to drugie światło masztowe.
3. Statek o napędzie mechanicznym, który czasowo korzysta z pomocy holowniczej, powinien w nocy w dalszym ciągu pokazywać światła określone w ust. 1 i 2.
Statek o napędzie mechanicznym, który czasowo korzysta z pomocy holowniczej, powinien w dzień pokazywać żółtą kulę określoną w § 3.09 ust. 3.
4. Podczas przejścia pod mostami stałymi lub zamkniętymi mostami zwodzonymi oraz podczas przejścia przez jazy lub śluzy, a także w innych miejscach o ograniczonym prześwicie, światła masztowe określone w ust. 1 i 2 mogą być pokazywane na takiej wysokości, aby przejście mogło odbyć się bez przeszkód.
5. Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się do małych statków i promów.
§ 3.09. Sygnalizacja zestawów holowanych w drodze
1. Holownik, a przy większej liczbie holowników - holownik idący jako pierwszy, prowadzący zestaw holowany lub statek o napędzie mechanicznym oraz udzielający czasowo pomocy holowniczej statkom o napędzie mechanicznym lub zestawom, powinien pokazywać:
w nocy:
a) dwa światła masztowe, umieszczone jedno nad drugim w odstępie 1 m, w przedniej części statku, w jego osi, przy czym górne z tych świateł powinno być umieszczone na wysokości co najmniej 6 m, a dolne w miarę możliwości nie niżej niż 1 m nad światłami burtowymi; wysokość ta może zostać obniżona przy zastosowaniu światła jasnego, jednak nie poniżej płaszczyzny świateł burtowych,
b) światła burtowe - spełniające warunki określone w § 3.08 ust. 1 lit. b,
c) żółte, zwykłe światło rufowe umieszczone w miejsce światła białego, w rufowej części statku, w jego osi i na takiej wysokości, aby było dobrze widoczne z idących za nim statków zestawu holowanego, statków o napędzie mechanicznym albo z zestawów, którym czasowo udziela pomocy holowniczej,
w dzień:
żółty walec z dwoma pasami (czarnym i białym) umieszczonymi w górnej i dolnej jego części, przy czym białe pasy powinny znajdować się na skraju walca. Walec ten powinien być umieszczony pionowo w dziobowej części statku na takiej wysokości, aby był widoczny ze wszystkich stron.
2. Jeżeli z przodu zestawu holowanego idą dwa (lub więcej) połączone lub niepołączone burtami holowniki albo jeżeli przed statkiem o napędzie mechanicznym lub zestawem idą dwa (lub więcej) połączone albo niepołączone burtami statki o napędzie mechanicznym, udzielające czasowo pomocy holowniczej, to każdy z nich powinien pokazywać:
w nocy:
zamiast świateł masztowych określonych w ust. 1 lit. a, trzy światła masztowe pionowo jedno nad drugim, w odstępach 1 m, umieszczone w przedniej części statku, w jego osi, na takiej wysokości, aby najwyższe i najniższe z tych świateł spełniały warunki określone w ust. 1 lit. a,
w dzień:
walec określony w ust. 1.
Przepis ten stosuje się także do statku lub statków o napędzie mechanicznym przemieszczających inne statki, scalone materiały pływające i obiekty pływające.
3. Statki zestawu holowanego idące za jednym (lub więcej) holownikiem w sytuacjach określonych w ust. 1 i 2 powinny pokazywać:
w nocy:
białe jasne światło, widoczne ze wszystkich stron umieszczone, w przedniej części statku, w jego osi, na wysokości co najmniej 6 m; wysokość ta może być obniżona do 2 m przy zastosowaniu świateł zwykłych,
w dzień:
żółtą kulę umieszczoną w takim miejscu i na takiej wysokości, aby była widoczna ze wszystkich stron.
Jeżeli w zestawie:
a) jeden lub więcej z tych statków ma długość większą niż 110 m - to powinny one pokazywać drugie takie światło umieszczone w tylnej części statku,
b) więcej niż dwa z tych statków są połączone burtami - takie znaki powinny pokazywać tylko zewnętrzne statki.
Określone wyżej znaki pokazywane przez statki holowane w jednym zestawie holowanym powinny znajdować się, w miarę możliwości, na jednakowej wysokości ponad zwierciadłem wody.
4. Statek lub statki idące na końcu zestawu holowanego, poza światłami określonymi w ust. 3, powinny pokazywać:
w nocy:
światło rufowe określone w § 3.08 ust. 1 lit. c.
Jeżeli na końcu zestawu holowanego przemieszcza się więcej niż dwa połączone burtami statki, to tylko zewnętrzne z tych statków powinny pokazywać te światła. Nie dotyczy to małych statków przemieszczających się na końcu zestawu holowanego.
5. Podczas przejścia pod mostami stałymi lub zamkniętymi mostami zwodzonymi oraz podczas przejścia przez jazy lub śluzy, a także w innych miejscach o ograniczonym prześwicie, światła masztowe określone w ust. 1 lit. a oraz ust. 2 i 3 mogą być pokazywane na takiej wysokości, aby przejście mogło odbyć się bez przeszkód.
6. Jeżeli wymienione w ust. 3 statki są statkami zestawu holowanego bezpośrednio przybywającego z wód morskich lub bezpośrednio wchodzącego ze śródlądowych wód na wody morskie, to mogą one pokazywać:
w nocy:
zamiast światła białego światła burtowe określone w § 3.08 ust. 1 lit. b,
w dzień:
żółtą kulę.
Przepis ten dotyczy sytuacji, gdy zestaw holowany wychodzi na wody morskie lub przychodzi z wód morskich i przebywa niewielką odległość od miejsca postoju.
7. Przepisów ust. 1-6 nie stosuje się do małych statków holujących zestaw holowany złożony tylko z małych statków, jak również do małych statków holowanych.
§ 3.10. Sygnalizacja zestawów pchanych w drodze
1. Zestaw pchany o długości większej niż 110 m lub szerokości większej niż 12 m powinien pokazywać:
w nocy:
a) światła masztowe:
(i) na statku znajdującym się na przedzie zestawu albo na jego lewej stronie, gdy na przedzie zestawu znajduje się więcej statków - trzy światła masztowe - umieszczone w przedniej części statku w taki sposób, aby tworzyły trójkąt równoboczny o podstawie poziomej prostopadłej do osi zestawu; górne światło powinno znajdować się na osi statku, na wysokości co najmniej 6 m; dolne światła powinny znajdować się o 1,1 m poniżej górnego światła, a odległość między nim powinna wynosić 1,25 m; wysokości te mogą zostać obniżone przy zastosowaniu światła jasnego, jednakże światła masztowe nie mogą zostać umieszczone poniżej świateł burtowych,
(ii) na pozostałych statkach zestawu, których cała szerokość jest widoczna z przodu - jedno światło masztowe - umieszczone w przedniej części statku, w jego osi, w miarę możliwości, 3 m poniżej górnego światła masztowego określonego w lit. a (i), jednak nie niżej niż 2 m i nie niżej niż światła burtowe,
b) światła burtowe, spełniające warunki określone w § 3.08 ust. 1 lit. b, umieszczone w najszerszej części zestawu, w miarę możliwości blisko pchacza, na wysokości co najmniej 2 m, pod warunkiem, że nie spowoduje to zagrożenia dla bezpieczeństwa żeglugi,
c) światła rufowe:
(i) na pchaczu trzy światła rufowe - spełniające warunki określone w § 3.08 ust. 1 lit. c - umieszczone w linii poziomej prostopadłej do osi pchacza, w odległości po 1,25 m jedno od drugiego, na takiej wysokości, aby nie były zasłonięte przez statki zestawu,
(ii) na pozostałych, skrajnych statkach zestawu, których cała szerokość jest widoczna z tyłu - światło rufowe - jeżeli liczba statków jest większa niż dwa.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się również do zestawu pchanego przemieszczającego się za jednym (lub więcej) statkiem o napędzie mechanicznym, udzielającym czasowo pomocy holowniczej, z tym że światła rufowe zastępuje się światłami żółtymi.
Jeśli zestaw pchany jest poprzedzany przez jeden lub więcej statków o napędzie mechanicznym, które udzielają mu pomocy holowniczej, to pchacz powinien pokazywać w dzień żółtą kulę określoną w § 3.09 ust. 3.
3. Podczas przejścia pod mostami stałymi lub zamkniętymi mostami zwodzonymi oraz podczas przejścia przez jazy lub śluzy, a także w innych miejscach o ograniczonym prześwicie, światła masztowe określone w ust. 1 lit. a mogą być pokazywane na takiej wysokości, aby przejście mogło odbyć się bez przeszkód.
4. W wypadku zestawów pchanych prowadzonych przez dwa pchacze połączone burtami, pchacz znajdujący się z prawej strony zestawu powinien pokazywać w nocy światła rufowe, określone w ust. 1 lit. c (i). Drugi z pchaczy powinien pokazywać światło rufowe określone w ust. 1 lit. c (ii).
§ 3.11. Sygnalizacja zestawów sprzężonych w drodze
1. Zestawy sprzężone powinny pokazywać:
w nocy:
a) światło masztowe umieszczone na każdym statku zestawu, spełniające warunki określone w § 3.08 ust. 1 lit. a; jednakże na statkach bez napędu mechanicznego światło to może być zastąpione światłem białym widocznym ze wszystkich stron, określonym w § 3.09 ust. 3, umieszczonym na takiej wysokości, aby nie znajdowało się wyżej niż światło masztowe statku lub statków o napędzie mechanicznym,
b) światła burtowe określone w § 3.08 ust. 1 lit. b, umieszczone na zewnętrznych stronach zestawu, w miarę możliwości na jednej wysokości, co najmniej 1 m niżej niż najniższe światło ze świateł określonych w lit. a niniejszego ustępu,
c) światło rufowe umieszczone na każdym statku zestawu, określone w § 3.08 ust. 1 lit. c.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się również do zestawu sprzężonego przemieszczającego się za jednym (lub więcej) statkiem o napędzie mechanicznym, udzielającym czasowo pomocy holowniczej.
Jeśli zestaw sprzężony jest poprzedzany przez jeden lub więcej statków o napędzie mechanicznym, które udzielają mu pomocy holowniczej, to każdy statek w zestawie powinien pokazywać w dzień żółtą kulę określoną w § 3.09 ust. 3.
3. Podczas przejścia pod mostami stałymi lub zamkniętymi mostami zwodzonymi oraz podczas przejścia przez jazy lub śluzy, a także w innych miejscach o ograniczonym prześwicie, światła masztowe określone w ust. 1 lit. a mogą być pokazywane na takiej wysokości, aby przejście mogło odbyć się bez przeszkód.
4. Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się do małych statków prowadzących zestaw sprzężony składający się z małych statków oraz do małych statków prowadzonych w zestawie sprzężonym.
§ 3.12. Sygnalizacja statków żaglowych w drodze
1. Statki żaglowe powinny pokazywać:
w nocy:
a) światła burtowe określone w § 3.08 ust. 1 lit. b, przy czym światła te mogą być również światłami zwykłymi,
b) światło rufowe określone w § 3.08 ust. 1 lit. c.